Jednakost muškaraca i žena? Ne, hvala. Zadrži to za sebe (Halil Senusija)

Obilje napada na Islam u smislu kritike njegovog odnosa spram žena odnosno nejednakosti muškaraca i žena, je jednostavno rečeno- fantastično. Nema dana, mjesta i prilike gdje se neće različita priroda žene i muškarca i njihovog tretiranja unutar islamskog učenja staviti na raspeće. Njihova “borba za jednakost” uglavnom se bazira na citiranju ajeta i hadisa koje oni tumače na način koji će se njima svidjeti (u pravcu crnjenja Islama) a većim dijelom na “lafo” neutralnom prenošenju dešavanja među muslimanima, pri čemu se zaključak o islamskom ugnjetavanju žene nameće sam po sebi.

Prvi primjer koji mi pada napamet jeste od neki dan, kada sam slušao jedan zapadnjački državni radio i naišao na emisiju iz teme “religija”. Za početak se govorilo o jednom domaćem kardinalu koji hvali domaću radioteleviziju zbog njene saradnje sa crkvom, Slijedeći prilog jeste o nekom sporu pravoslavaca i katolika, koji oni civilizovano nastoje da riješe. Šlag na tortu jeste izvještaj o nekome šiitskom imamu koji je skoro uzkovitlao prašinu oko svoga stava na temu “da li žena koju čovjek udara smije da uzvrati udarce”, i izvještaj završavaju stavom jednog drugog egipatskog “alima” da “žena ne treba da uzvrati nego treba da bježi”.

I to je Islam u ušima zapadnjaka koji svoje informacije crpi sa radija (i televizije), a kojem se zatim prostru ideje o jednakosti muškarca i žene na Zapadu (pri čemu se žene osjećaju još zadovoljnije nego muškarci).

No da pogledamo šta ta “ravnopravnost” znači na Zapadu i šta muslimanka mora da usvoji da bi se osjećala zapadnjački ravnopravnom.

Prema istraživanju urednice Harward Law Review (Carol Platt Liebau) i knjizi koja se uskoro treba objaviti (In Prude: How The Sex-Obsessed Culture Damages Girls), višedecenijska borba za jednakost žena i muškaraca, kojom se zapadno društvo tako nosato prsi naspram Islama, je dovelo žene do tako zavidnog stanja svijesti, da djevojke više vole da izgledaju seksi, nego da budu pametne. Napredak, nema šta. Je li to ono čemu nas, muslimane, pozivate?

“Sveprisutna lekcija koju tinejdžeri danas uče od svijeta koji ih okružuje jeste da je biti “seksi” krajnje priznanje koje nadmašuje inteligentnost, karakter i svako drugo postignuće u bilo kojem stadiju života žene”, kaže Liebau, politički analitičar i prvi ženski urednik Review-a. “Novi ženski imperativ jeste da djevojka može postići divljenje i priznanje samo kroz promiskuitet i seksualnu agresiju. U kulturi koja slavi Paris Hilton, string donje rublje i pjesme kao “Moje grbe” (My Humps)- gdje pjevačica opisuje do u detalje seksualni magnetizam svojih grudi i bokova- tu su priznanje i poštovanje skromnosti i postignuća koja nisu vezana za seks, skoro nikakvi.”
I sve to u društvu u kojem se žene već stotinama godina, a posebno u posljednjim decenijama, bore za svoja prava. No šta se tu dešava. Žena shvati da je i ona ljudsko biće i požali se i počne da se bori z svoje priznanje. No tu se sada upetljaju oni kojima to ne odgovara, i umjesto da staljinističkim metodama guše tu pobunu, oni je sasvim mudro preusmjere u pravac koji njima odgovara. I zatim se i sami predstave kao borci za ženska prava, upru prstom u Islam, u pokrivanje žene, u različitost uloga muškarca i žene o kojima podučava Islam, i tu dobiju novi pokret i među samim ženama, koji će se boriti protiv islamskog poimanja uloge žene i propagirati emancipaciju žena kroz njihovo seksualističko iskorištavanje. I jednim udarcem ubiješ dvije muhe. U isto vrijeme dobiješ žene koje će se boriti protiv Islama, tog uspavanog diva, i žene koje će konstantno u sebi nositi mentalitet robe, objekta, tora. “Djevojke bivaju upravljene ka stavu da su postigle uspjeh ukoliko dođe do seksa”, nastavlja Liebau, “ali one zapravo žive u antifeminističkom okruženju gdje se djevojke natječu za pažnju na osnovu toga koliko su spremne da seksualno zadovolje momke.”

Liebau se pita kako je društvo uspjelo formirati atmosferu u kojoj se djevojke radije vole nazivati kurvama nego nevinašcadima. “Danas se nalazimo u status quo u kojem se čini da je sva pažnja skoncentrisana na ono što se dešava `niže od kukova`”.

Ali nisu problem oni koji djevojke još u osnovnoj školi odgajaju tako se raduju lijeganju u krevet sa prvim koji to od njih zatraži. Ne, problem su oni koji propagiraju neisticanje ženskih seksualnih osobina, koji zagovaraju zabranu seksa prije braka, koji zabranjuju seksualno iskorištavanje žena od strane hiljadu i jednog muškarca. Zapravo nisu problem ni oni, sve dok se zovu, Carrol, Michael, Martin. Problem nastupa ukoliko kažu da takve stavove zastupaju zbog svog Islama.

Halil Senusija

halil.senusija@gmail.com

Izvor: guardian.co.uk